ANNE OLMAK,ANNE OLABİLMEK...

......................
***Hatırlıyorum da:
Ben küçükken,okuldan eve her gelişim de mis gibi yemek kokuları bir de annem bekler olurdu beni.
Şimdi büyüdüm,çocuklarım okuldan eve döndüklerinde onları sadece yemek kokuları karşılıyor,anneleri yok.Çalışıyor...
Ben küçükken,annemin öğütleri olurdu bana,dinlerdim ama arada bir de gülerdim.
Şimdi büyüdüm,annemin öğütlerini veriyorum çocuklarıma ama nedense hep dar zamanlarda.
Ben küçükken,annemin dertleri olurdu anlam veremediğim.
Şimdi büyüdüm,annemin dertlerini üzerime giyindim.
Ben küçükken,annem ermeyeni erdirir,yetmeyeni yettirir,yoku var ederdi.
Şimdi büyüdüm,ermeyeni erdirme,yetmeyeni yettirme,yoku var edebilme sanatını icraya çalışıyorum ama pek başarılı olamıyorum.
Ben küçükken,annemi nedensiz anlayamazdım.
Şimdi büyüdüm,annemi anlayamayışımı nedenleriyle anladım.
.......................................................

Bir arkadaşım demiş ki,çocuklarını şefkatle büyüten tüm annelerin anneler günü kutlu olsun.

Allaha şükür buradan sıyırdım.Onca değişime rağmen şefkat duygum annemin yüreğime koyduğu yerde sapasağlam duruyor.Çocuklarımı önce bu duyguyla büyütmeye gayret ediyorum ben.
Şefkatin beraberinde getirdiği o kadar çok,o kadar güzel duygu var ki.Hor görmemek var mesela.Makamın mevkiinin çok önünde duran insan olma erdemi var sonra.Ve o erdemi görebilme yetisi var şefkatin yanıbaşında.Affetmek var,özür dilemek var,kusura kalma ben seni ayırt etmemeliydim akranlarından diyebilme yüceliği var bir de.Sonra iyilik var güzellik var,güçsüzü koruma,el vermek var sırnaşmadan,bulaşmadan sonra.Adalet var en güzeli,saymak var sevmek var hatasıyla insanı.

Ve diyeceğim o ki;
Çocuklarını şefkatle büyütmüş,büyütmeye gayret eden tanıdığım tanımadığım tüm anneler!
Her gününüz anneler günü kadar sıcacık olsun...

***HAMİŞ:Bu hafta gazetede çıkacak yazımdan alıntıdır.